Τόσο απλά είναι λοιπόν τα πράγματα. Όσο η κυβέρνηση δούλευε το επικοινωνιακό της σχέδιο για τους νεκρούς της Marfin, όσο έστηνε οικουμενικά αφηγήματα πίσω από τα οποία κρύβονταν τόνοι λάσπης και ψεύδους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, πίσω στο παρασκήνιο το Δημόσιο είχε προσφύγει προκειμένου να μην καταβάλει τις αποζημιώσεις που είχαν επιδικαστεί στις οικογένειες των θυμάτων.

Η προσφυγή, μάλιστα είχε γίνει δύο μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές και την ανάδειξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Που σημαίνει τι; Ότι δεν είναι η ευαισθησία που τους οδήγησε σε όλο αυτό το σόου, γιατί αν υπήρχε τέτοιο πράγμα, οι αποζημιώσεις θα είχαν καταβληθεί. Ήταν η προσπάθεια για πολιτική εκμετάλλευση.

Γιατί είχαν επιδικαστεί οι αποζημιώσεις αυτές; Επειδή η τράπεζα δεν είχε υποχρεωθεί να τηρήσει τα προβλεπόμενα μέτρα πυροπροστασίας και να τοποθετήσει ρολά και άθραυστους υαλοπίνακες, όπως προέβλεπαν οι κανονισμοί.

Αλλά τι σημασία έχει; Το αφήγημα της Ν.Δ. είναι ότι τους ανθρώπους τούς έκαψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το νόημα των τιμών και της πλακέτας. Και η καταβολή αποζημιώσεων το χαλάει λίγο. Άσε που είναι κι ένας σωρός λεφτά. Ενώ η καπηλεία είναι τζάμπα.

Και, όπως σε κάθε περίπτωση που χάνεται η μπάλα, η προσφυγή του Δημοσίου αποσύρθηκε «με εντολή Μητσοτάκη».

Όπως «με εντολή Μητσοτάκη» αποσύρθηκε τις προάλλες το αισχρό υλικό της κατάρτισης. Όταν «με εντολή Μητσοτάκη» σημαίνει ότι η επικοινωνία της κυβέρνησης βουλιάζει και ο αρχηγός πρέπει πάση θυσία να κρατηθεί απέξω.

Θα ήταν κωμωδία αν δεν αφορούσε αδικοχαμένους νεαρούς ανθρώπους. Τώρα είναι μόνο αθλιότητα. Όπως και τότε με το Μάτι.

Καμία ηθική, καμία ντροπή, καμία τσίπα.