του Άρη Καραντινού

Στην πρώτη του συνεδρίαση μετά την ήττα στις ευρωεκλογές το Πανελλαδικό Όργανο της ΝεΑρ είχε να εργαστεί και να αποφασίσει για τρία θέματα: Την ερμηνεία της ήττας και την αναζήτηση αιτιών και ευθυνών, την τοποθέτησή της στο νέο πολιτικό περιβάλλον, το πώς συνεχίζει και προετοιμάζεται για το συνέδριο τέλος Οκτωβρίου.

Ομολογουμένως βαριά ατζέντα, που οι συμμετέχοντες, δια ζώσης και μέσω ζουμ, συζήτησαν σε κλίμα διαλόγου, προτάσεων και προπαντός ειλικρίνειας μην κρύβοντας την ήττα και τις αιτίες της και τις δυσκολίες της συνέχειας. Για την οποία υπήρξε ομοφωνία και καθόλου ταλάντευση.

Δεν επιδιώχθηκε ένας κομματικός “πατριωτισμός” χωρίς βάση. Ένα απόσπασμα από την ομιλία του Αλέξη Χαρίτση δίνει το περίγραμμα των προβληματισμών της αυτή τη δύσκολη στιγμή. «Το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν βέβαια ανάλογο της προσπάθειας που έγινε. Αλλά αυτή η σπουδαία πολιτική κινητοποίηση αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Σε μια εποχή όπου η πολιτική ταυτίζεται με τις κινήσεις κορυφής και τις προσωπικές στρατηγικές, τους επαγγελματικούς μηχανισμούς και το χρήμα, οι άνθρωποι της Νέας Αριστεράς έδειξαν στην πράξη ότι υπάρχει μια άλλη πολιτική: Η πολιτική της από τα κάτω κινητοποίησης και της ενσώματης συμμετοχής. Η πολιτική της Αριστεράς. Εμείς με αυτήν την πολιτική είμαστε και αυτή την πολιτική θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Αυτή είναι η πολιτική της Νέας Αριστεράς» ανέφερε. Και στη συνέχεια δεν μάσησε τα λόγια του: «Ένα κόμμα που παίρνει 2,45% στις ευρωεκλογές, δεν μπορεί να πει απλώς ότι θα κάνουμε ορισμένες μικροδιορθώσεις και θα καβατζάρουμε τον κάβο. Ούτε μπορούμε να λέμε ότι αυτή είναι μία ακόμα ανάμεσα στις τόσες ήττες της παράταξης, την οποία θα ξεπεράσουμε με κάποιον αυτοματισμό της Ιστορίας».

Γιατί η ΝεΑρ δεν έπεισε

 Κοινή παραδοχή ομιλιών και απόφασης είναι ότι η ΝεΑρ δεν έπεισε ότι είναι κάτι όντως νέο σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια τοποθέτηση του Αλ. Χαρίτση είναι καίριας σημασίας: «Παρότι κάναμε μια καμπάνια που σεβάστηκε απόλυτα το ήθος και τις αρχές της Αριστεράς, δεν καταφέραμε να βγούμε από το κάδρο της αναξιοπιστίας. Δεν πείσαμε ότι είμαστε κάτι ριζικά καινούργιο σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, πιστεύω ότι έπρεπε να πούμε πολύ περισσότερα για τις προηγούμενες περιόδους, τόσο εκείνη της διακυβέρνησης όσο, ακόμα περισσότερο, αυτή των ετών 2019-23. Χωρίς αυτομαστίγωμα, έπρεπε να είμαστε πολύ πιο κριτικοί και αυτοκριτικοί στους αχρείαστους συμβιβασμούς, τον φόβο του συντηρητισμού, τον εθνολαϊκισμό, τον αρχηγικό μεσσιανισμό, την προχειρότητα που ανεχτήκαμε και ορισμένες φορές αποδεχτήκαμε. Για να χαραχτεί μια νέα αρχή πρέπει να κάνουμε σαφές στον κόσμο ότι έχουμε κατανοήσει τι έχει πάει λάθος στο παρελθόν και δεν πρόκειται να το επαναλάβουμε».

Η πολιτική απόφαση ορίζει τις προϋποθέσεις της πλοήγησης. Αναφέρεται διεξοδικά στην πολιτική συγκυρία και τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει «για τη δημιουργία ενός μετωπικού σχήματος που θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές». Σπεύδει όμως να σημειώσει: «Αν το ζήτημα είναι να αλλάξουν απλώς οι διαχειριστές της διακυβέρνησης και η νομή της εξουσίας, τότε ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να πέσει και ενδεχομένως δεν θα υπήρχε και λόγος».

 Και αφού αναφέρθηκε στον όρο “κεντροαριστερά” και στη φθορά που έχει υποστεί υποστήριξε: “Η μάχη αυτή είναι ιδεολογική και προγραμματική. Για να μπορέσει να υπάρχει νόημα σε οποιαδήποτε συζήτηση το πολιτικό πλαίσιο και το στίγμα είναι αυτό που πρέπει να μπαίνει μπροστά και όχι οργανωτικά και προσωποκεντρικά ζητήματα. Σε αυτή τη συζήτηση προσερχόμαστε με όρους οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας αλλά και διακριτής πολιτικής παρουσίας. Σενάρια ρευστοποίησης και διάχυσης δεν μας αφορούν”. Η ΝεΑρ εργάζεται με βάση τη στρατηγική της των συμμαχιών και αυτό τη διαφοροποιεί σε σχέση με άλλα κόμματα της Αριστεράς.

Χώρος κοινής δράσης και διαλόγου

Ταυτόχρονα όμως η απόφαση δίνει τον προσανατολισμό και για μια άλλη εργασία – πρωτοβουλία, που είναι και μια από τις προϋποθέσεις της συμμετοχής στις ευρύτερες διεργασίες. Η απόφαση σημειώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, η Νέα Αριστερά θεωρεί πως είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός «χώρου δράσης και διαλόγου της Αριστεράς», έτσι ώστε αριστερές οργανώσεις και κόμματα, καθώς και ανένταχτοι/ες να μπορούν να συνυπάρχουν, να συζητούν και να δρουν, μέσα -ακόμη- και από τις διαφωνίες τους».

Πρόκειται για μια κατεύθυνση που χρωματίζει και την πορεία προς το συνέδριο. “Η διαδικασία μέχρι το συνέδριο με δημόσιο διάλογο, με σχετικές θεματικές εκδηλώσεις, δημοσιεύσεις και εσωτερική συζήτηση στις οργανώσεις πρέπει να αφορούν και στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Ισότιμα με άτομα που στήριξαν δημόσια το εγχείρημά μας ή δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο άλλων οργανώσεων της ευρύτερης Αριστεράς και της Πολιτικής Οικολογίας”.

“Το συνέδριο της Νέας Αριστεράς, στην ουσία ιδρυτικό, είναι ικανή και αναγκαία αφορμή για επανεκκίνηση της προσπάθειάς μας. Το 1^ο συνέδριο, άλλωστε, δεν αφορά αποκλειστικά τα μέλη της Νέας Αριστεράς. Απευθυνόμαστε σε ένα ευρύ φάσμα της κοινωνικής, μη ενταγμένης Αριστεράς, σε ανθρώπους των κοινωνικών κινημάτων, του φεμινισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας. Τους καλούμε να συμμετάσχουν ισότιμα και από την ίδια αφετηρία με εμάς, στο δημόσιο διάλογο και στις εσωτερικές διαδικασίες”.