“Προσφυγικό”…”κατάργηση μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ”…”πανδημία ευλογιάς..”. Τρία, διαφορετικής τάξης και φύσης, θέματα, όμως όλα μαζί ανακατεμένα για να επιβεβαιωθεί το “κακό το ριζικό μας” και ότι “κάποιοι μας έχουν βάλει στο μάτι”. Αν σε αυτά προσθέσουμε τις πλημμύρες και τους σεισμούς, τότε το σενάριο δένει από παντού.
Οι “τοπικές άρχουσες, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, ελίτ (γιατί υπάρχουν και τέτοιες) επενδύουν στις, πραγματικές ή φανταστικές, “καταστροφές” και στα συναισθήματα φόβου που αυτές δημιουργούν, προκειμένου να αναπαράγουν τον εαυτό τους ως “άρχουσες ελίτ”.
Αυτό, με δύο προφανείς στόχους:
Ο ένας στόχος αφορά “τους έξω”, προς το “αθηνοκεντρικό κράτος”. Μέσα από τις εικόνας της, σχεδόν, καταστροφής, ευελπιστούν ότι θα εξασφαλίσουν την εύνοια του, ένα βλέμμα συμπόνιας και ίσως κάποια ενίσχυση και στήριξη. Αλλωστε, βασικό στοιχείο της ύπαρξης τους, τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες είναι ακριβώς τα στηρίγματα που έχουν στο “αθηνοκεντρικό κράτος” που τόσο λοιδορούν.
Ο άλλος αφορά “τους μέσα”. Μέσα από την “καταστροφή” θέλουν να αποσπάσουν τη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας στην “ηγεμονία” τους . Εμφανίζονται αυτοί, ως οι φυσικοί ηγέτες, γιατί μια κοινωνία που δεν έχει τέτοιους που δεν δίνει συνειδητή το ελεύθερο της καθοδήγησης της σε αυτούς για να την γλυτώσουν από τις “καταστροφές” είναι μια κοινωνία που θα πρέπει να ζει πάντα μέσα στον φόβο.
Θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι: Προφανώς και υπάρχουν προβλήματα και μάλιστα πολλά. Ο κίνδυνος, για παράδειγμα, ανεπανόρθωτης ζημιάς στο ζωικό κεφάλαιο του νησιού, εξ’ αιτίας της πανδημίας της ευλογιάς είναι υπαρκτός. Ομως και σε αυτό το θέμα, όπως και σε άλλα, η απάντηση δεν είναι οι κραυγές. Χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται συντονισμός, αλλά το περισσότερο, χρειάζεται η εγγραφή, της όποιας απάντησης, σε ένα συνολικό τοπικό όραμα. Τέτοιο όραμα όμως δεν το διαθέτουν όσοι, μέχρι τώρα, διαχειρίζονται τις τύχες του νησιού μας.
Ομως, αυτή είναι η μια πλευρά. Μπορεί να είναι η πλευρά που φωτίζεται, αλλά είναι μόνο η μία. Η άλλη πλευρά είναι οι εκατοντάδες και χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι που κρατάνε το νησί στα πόδια του, αυτοί και αυτές που προστατεύουν και διαμορφώνουν την ταυτότητα μας.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι: Η πραγματική Λέσβος και οι πραγματικοί άνθρωποι της, μια ζωντανή κοινωνία που επιμένει να παράγει προϊόντα, τέχνη, πολιτισμό, ανθρωπιά, σε τελική ανάλυση και από την άλλη, ομάδες συμφερόντων που δεν μπορούν και δεν θέλουν να δουν πέρα από τον δικό τους στενό ορίζοντα. Και στο μόνο που επενδύουν είναι η “καταστροφές” πραγματικές ή φανταστικές.
