Στη Λέσβο, το κίνημα αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες δεν είναι καινούριο. Κρατάει από τις πρώτες ημέρες που άρχισαν να έρχονται στο νησί μας οι άνθρωποι από τις απέναντι ακτές, κοντά δεκαπέντε – είκοσι χρόνια τώρα. Σημείο σταθμός ήταν η περίοδος της Παγανής και το no border, στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2009. Αυτό το κίνημα ήταν που έκλεισε, τότε, την Παγανή.

Σε αυτό το πολύμορφο κίνημα συμμετείχε και συμμετέχει πολύς κόσμος. Ενα κομμάτι του, κυρίως ο φοιτητόκοσμος του νησιού, αλλάζει συνεχώς σε πρόσωπα, Αυτό είναι λογικό. Ενα άλλο εξίσου σημαντικό κομμάτι, κυρίως ντόπιων πολιτών της Λέσβου, μένει σταθερό.

Ενδεχομένως σήμερα για κάποιους από τους τελευταίους να έχουν αλλάξει οι θέσεις από τις οποίες συμμετέχουν στο κίνημα. Αλλά ακόμα και από αυτές τις νέες και ενδεχομένως πρόσκαιρες θέσεις, μένουν σταθεροί σε αυτό και είναι παρόντες. Και τότε και τώρα.

Το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκαν στο τοπικό κίνημα αλληλεγγύης και άλλοι που αν και όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν εδώ στο νησί, εν’ τούτοις ήταν σταθερά απόντες από αυτό. Άλλοι από “άποψη” άλλοι όμως από φόβο, μήπως έλθουν σε αντίθεση με τα συντηρητικά κομμάτια της Λεσβιακής κοινωνίας.

Είναι φανερό  ότι το σοκ που υπέστη η Λεσβιακή κοινωνία από τις πρωτοφανής προσφυγικές ροές έκανε και αυτό το κομμάτι να ξεκουνηθεί από τους καναπέδες και τις άλλες “επαναστατικές ασχολίες” που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε. Διεκδίκησε μάλιστα “ηγετικές θέσεις” σε αυτό και αφού όπως είναι γνωστό σε όλους και σε όλες, στο κίνημα αλληλεγγύης ποτέ και κανένας δεν διεκδικούσε αυτές θέσεις, κάποιοι από αυτούς νομίζουν ότι τις πήραν….

Φυσικά, το ότι ήταν απόντες στο παρελθόν, στους δύσκολους για το τοπικού κίνημα αλληλεγγύης καιρούς, αυτό δεν τους απαγορεύει να είναι σήμερα παρόντες.

Απλά, ο κόσμος μας είναι μικρός, όλοι και όλες γνωριζόμαστε μεταξύ μας…