Θυμάμαι δύο αξιοθρήνητα από την εποχή του «πολιτισμού Σημίτη».
Το πρώτο: Κορίτσι φτωχοντυμένο, με παπούτσια για πέταμα και τσάντα απ’ τη λαϊκή, χαζεύει τα περιοδικά στο περίπτερο. Τελικά, παίρνει από τη στοίβα ένα γνωστό περιοδικό lifestyle, πληρώνει και φεύγει. Κοιτάω την τιμή και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Το δεύτερο: Περιμένοντας στο κομμωτήριο τη σειρά της, νεαρή γυναίκα διαβάζει με ενδιαφέρον ανάλογο περιοδικό. Από περιέργεια, μόλις σηκώνεται, παίρνω το περιοδικό και κοιτάζω τι διάβαζε. Διαπιστώνω με έκπληξη ότι αυτό που μελετούσε με τόσο ζήλο ήταν ένα απερίγραπτο άρθρο που εξηγούσε στα νέα κορίτσια πώς να το κάνουν με το αγόρι τους, χωρίς να το κάνουν, αλλά νομίζοντας πως το έκαναν. Η απόδοση των ανατομικών λεπτομερειών είναι άψογη. Μόνο που είναι όλο (στα) ψέματα.
Ξεβλαχέψαμε. Νά ‘ναι καλά ο Πέτρος Κωστόπουλος. Πριν απ’ το «Nitro» και το «Κλικ» βολευόμαστε με κάτι παρακμιακά του τύπου «Ρίχτον-Μπήχτον». Χάλια φωτογραφίες και εικονογράφηση, ελληνικά της συμφοράς, χαρτί κατάλληλο μόνο για υπαίθρια τουαλέτα. Κάτι τέτοια κυκλοφορούσανε στον στρατό για να καλύψουν τις άμεσες ανάγκες των κληρωτών. Σε πλήρη αρμονία με τα λερά σεντόνια, τα ποντίκια και τις κατσαρίδες στο ΚΨΜ, τη βρώμα και τη δυσωδία στην «κομποστοποίηση», τα όπλα που κολλάγανε και τους τετράπαχους αξιωματικούς που μας «σκληραγωγούσαν» καθισμένοι αναπαυτικά στον θρόνο τους.
Κάτι έπρεπε να γίνει επιτέλους και στον τομέα αυτόν της «δημοσιογραφίας». Να εκπαιδευτεί το μάτι μας στο κυριλέ μπανιστίρι, να μάθουμε να μιλάμε με πολιτικά ορθό τρόπο για τις έξεις και τις παίξεις, να γίνουμε τέλος πάντων Ευρώπη. Χωρίς το άγος του σκληρού. Μαλακά πράματα, εύπεπτα, λεία και εντελώς απενοχοποιημένα. Το γενικότερο ζήτημα, βλέπετε, ήταν η απενοχοποίηση της ελαφρότητας. Μέσω του soft, του πολύ soft, του εντελώς ρευστοποιημένου, που το καταπίνουμε αμάσητο. Αυτό κατάλαβαν μερικοί – μερικοί από το σύνθημα του Μάη «Η φαντασία στην εξουσία». Μια ζωή με φαντασιώσεις και υποκατάστατα. Εικόνα, εικονική πραγματικότητα, ολογράμματα που πηδιούνται ή γυμνάζονται ακούραστα. Αλλά πολύ κακάρισμα κι αυγό μηδέν. Μια μύξα που τη σερβίρανε για σπέρμα αφράτο και αχνιστό.
Μετά τα «Μπιπ» και τα «Κλικ», ο γηραιός ΠΑΣΟΚος διέπρεψε στη δια βίου εκπαίδευση, επιστρατεύοντας κάθε λογής αμερικανιά και βλαχοροκιά στη νυχτερινή εκπομπή του. Πιο δήθεν πεθαίνεις. Αλλά ας όψεται η κατάσταση με τα κανάλια και τις σήραγγες. Το ένα trash τρέφει το άλλο. Θυμάστε το γδύσιμο με τα μάτια που έκανε ο αείμνηστος Θέμος στις διάφορες σταρλετίτσες που εμφανίζονταν στην εκπομπή του; Ποιο ραδιοτηλεοπτικό …
Τώρα λοιπόν ο Κωστόπουλος, ως επιτυχημένος επιχειρηματίας που απέτυχε με επιτυχημένο τρόπο, σχεδιάζει, λέει, να επανεκδώσει το «Nitro». Και για να δώσει το νέο του στίγμα, ρίχνει ένα βρισίδι στον «λαϊκισμό», ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει ακόμα μία φορά – για τους ανεπίδεκτους – τα περί «ξεβλαχέματος». Ποιος; Ένας καράβλαχος ημιμαθής, που ποζάρει σε στυλ Armani.
Εντάξει, δεν κινδυνεύουμε πλέον απ’ τα λιγούρια και τους απόμαχους πειρατές του ΠΑΣΟΚικής Καραϊβικής. Είναι οι γραφικότεροι των γραφικών, γιατί, παρόλο που έχουν βγάλει και τα δύο τους μάτια στις ξιφομαχίες τους, εξακολουθούν να κοιτάνε με το τηλεσκόπιο τις μικρούλες που κάνουνε μπάνιο. Αν υπάρχει ένας κίνδυνος αυτή την εποχή, που οι «άριστοι» μιλάνε για τριχωτές μασχάλες, πανάδες και ραγάδες, είναι να θεωρηθεί ο γερο-Κωστόπουλος πολιτισμικά «δικός μας». Αυτό που λένε καμιά φορά οι καλοί άνθρωποι «το μη χείρον βέλτιστον».
Θεός φυλάξοι!
