Γράφει για τα ΜΠΛΟΚΙΑ η Ζωή Χαλιδιά
Δημοσιογράφοι, τέκνα του Ερέβους και της Νύχτας, καταδικασμένοι οι ίδιοι να περιπλανούνται στις όχθες νεοφασιστικών αντιλήψεων.
Δημοσιογράφοι που μεταφέρουν δια του λόγου του ψυχές ανθρώπων στο σκοτάδι, μέχρι να τους κάνουν όσο πιο σκατάνθρωπους γίνεται. Μέχρι να καταντήσουμε ως χώρα μια φρεντομάνα γεμάτη εσωτερικό μίσος, αντί για πολίτες με νου και ψυχή.
Δημοσιογράφοι που η έχθρα κατατρέχει όλη τους την ενημέρωση δημιουργώντας έναν αλληλοσπαραγμό κι ένα αλληλοδιχασμό.
Στην αρχή μισείς τον πρόσφυγα. Στη συνέχεια μισείς τον Ρομά. Μετά τον ντιλιβερά που σκοτώθηκε. Μισείς όλα τα «κατακάθια» της βιοπάλης προκειμένου να γίνει υπάρξει άπλετος χώρος λατρείας μόνο για την αυτοκρατορική οικογένεια. Διαίρει και βασίλευε.
Χτυπά ο Έλληνας «Νίκι Λάουντα της ασφάλτου» το μηχανάκι σκοτώνοντας τον ντελιβερά, που ίσως κατάφερνε στη τελευταία βάρδια του να μάζευε 10ευρώ εξτρά να αγοράσει πιο ζεστά γάντια. Τον χτυπά και τον παρατά κατά γης, σαν γατί χτυπημένο, κι εξαφανίζεται. Κι έρχεται ο Πορτοσάλτε να τον σκοτώσει, δια του σχολιασμού του, λίγο πάρα πάνω: «Υπάρχουν φορές που πέφτουν επάνω σου». Πού στοχεύει αυτός ο σχολιασμός; Να εμφανίσει το πρόβλημα, που κάποιες φορές είναι σε άμεση συνάρτηση με το επάγγελμα, ως προσωπική επιλογή.
Έτσι, στο επόμενο ατύχημα του ντελιβερά ίσως πεις «πήγαινε γυρεύοντας».
Μέχρι να φτάσεις κάποια στιγμή να τον εχθρεύεσαι επειδή δουλεύει στους δρόμους. Μέχρι να μην τους θεωρείς άξιους λόγου και προσοχής.
Οι ντελιβεράδες είναι οι Ρομά της εργασίας, μην τρελαθούμε κι όλας αν ένας λιγότερος…
Μετά από τις προσφορές αίματος μόνο για Έλληνες, από την εγκληματική-σοβαρή Χρυσή Αυγή, περάσαμε στο άχρηστο αίμα των Ρομά και στους αναλώσιμους ντελιβεράδες. Θα έρθει κι η σειρά άλλων. Ήδη από τον σεβασμό προς τους γηραιότερους, που ήταν μέλημα του νόμου, περάσαμε στους συνταξιούχοι ζουν εις βάρος των νέων…
Αυτή τη στρατηγική του μίσους τη γνωρίζουμε πολύ καλά.
Ξεκίνησε και καλλιεργήθηκε στη σκληρή μνημονιακή περίοδο: οι καθηγητές των σχολείων τεμπελιάζουν, οι πυροσβέστες τεμπελιάζουν, οι γιατροί κλέβουν κάτω από τα τραπέζια…
Όσοι τα διέδιδαν αυτά -και συνεχίζουν να τα διαδίδουν- έγιναν πρωθυπουργός και υπουργοί. Διότι εισήλθε και το μίσος προς την αριστερά. Ο αριστερός είναι γρουσούζης και ανίκανος, ο δεξιός καλότυχος. Διότι ως γνωστόν η κάλπη δουλεύει με το φαντασιακό κι όχι με το πραγματικό. Γι΄αυτό το παρελθόν μάς κυνηγάει αλύπητα. Για πότε το ’50 πήδηξε στο 2021 ούτε που το καταλάβαμε.
Πόσο συχνά ξημερώνουν μέρες για να ντρέπεσαι…
