Ας με συγχωρέσει ο Νίκος Μπογιόπουλος για την παράφραση του τίτλου του βιβλίου του, αλλά η συχνή προεκλογική παρουσία του στα τηλεοπτικά πάνελ του Νίκου Χατζηνικολάου δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη. Σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο ζήσαμε γι’ άλλη μια φορά ένα κλίμα τηλεοπτικής και πολιτικής ασυλίας του ΚΚΕ, που προφανώς δεν είναι τυχαίο. Το ΚΚΕ, ως ανώδυνη συμπληρωματική πτέρυγα του συστήματος, σχεδόν διαφημιζόταν από τους δημοσιογράφους–συντονιστές των τηλεοπτικών πάνελ και είχε την απόλυτη ασυλία από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, μιας και τα στελέχη του ΚΚΕ ξιφουλκούσαν συνεχώς και μετά μανίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί και ως επιβράβευση της πολιτικής του ΚΚΕ που έβαζε πάντα μέσα στο κάδρο των ευθυνών τον ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας το παιχνίδι της κυβέρνησης που ήθελε να θολώνει τα νερά της επικίνδυνης πολιτικής της. Δύο εξόφθαλμα παραδείγματα ήταν τα εξής: στο θέμα των υποκλοπών, όταν το ΚΚΕ είχε πάντα ως επωδό ότι και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ γινόταν υποκλοπές στα γραφεία του κόμματος και στο έγκλημα των Τεμπών, όταν το ΚΚΕ, κατά την προσφιλή του τακτική, καπέλωσε τις μεγάλες συγκεντρώσεις με το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία / Αυτό το έγκλημα έχει ιστορία». Και γνωρίζουμε, φυσικά, ότι η πρώτη λέξη σε ένα σύνθημα παίζει σημαντικό επικοινωνιακό ρόλο…

Για την ιστορία, μπορούμε να θυμηθούμε το πώς απολύθηκε από τον «Ριζοσπάστη» πριν από 10 χρόνια ο Νίκος Μπογιόπουλος. Η απόλυση του δικαιολογήθηκε από τον Περισσό με επίκληση του νέου καταστατικού του ΚΚΕ. Το καταστατικό ορίζει πως οι εργαζόμενοι στα Μέσα Ενημέρωσης του κόμματος αμείβονται με τον μέσο μισθό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και με ατομικές συμβάσεις. Ο δημοσιογράφος, ενώ αποδέχθηκε τη μείωση του μισθού του, δεν αποδέχθηκε την υπογραφή ατομικής σύμβασης και δήλωσε πως θα παραμείνει στην εφημερίδα. Κάτι που προφανώς δεν ήταν δυνατόν να αποδεχθεί η ηγεσία του ΚΚΕ και γι’ αυτό τον λόγο απολύθηκε με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος και όχι της διεύθυνσης της εφημερίδας. Επίσης, μαζί με τον Αντώνη Σκυλλάκο, που τόλμησε να διαφοροποιηθεί σε κάποια ζητήματα, δεν εκλέχθηκαν ούτε καν σύνεδροι στο επικείμενο συνέδριο του ΚΚΕ. Από εκείνη, λοιπόν, την περίοδο, μπορούμε να παρατηρήσουμε μια συνεχή και εναγώνια προσπάθεια του Νίκου Μπογιόπουλου να αποδείξει την πίστη του στο κόμμα. Μια τέτοια αντίδραση είναι η συνήθης σε περιπτώσεις που κάποιο μέλος του ΚΚΕ πέσει σε δυσμένεια. Το κόμμα δεν κάνει ποτέ λάθος, οπότε ο σύντροφος που εκπίπτει θα πρέπει, παράλληλα με το πένθος του, να οικειοποιηθεί έναν ρόλο βασιλικότερο του βασιλέως για να εξιλεωθεί. Αυτό κάνει κι ο Νίκος Μπογιόπουλος, ομολογουμένως με επιτυχία. Από αυτό, όμως, μέχρι την αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία που εκφράζει με μέγιστη συνέπεια στα τηλεοπτικά πάνελ, με τον Νίκο Χατζηνικολάου και τους εκπροσώπους της ΝΔ να γελάνε με ικανοποίηση κάτω από τα μουστάκια τους, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του ΚΚΕ είναι θεμιτό, το πρόβλημα όμως ξεκινά από τη συμμετοχή του στον επικοινωνιακό σχεδιασμό του Νίκου Χατζηνικολάου, ώστε να ισχυροποιεί την εικόνα της ΝΔ δαιμονοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Η αυτάρεσκη και απόλυτη φρασεολογία του μαζί με το ύφος των εκατό καρδιναλίων, ταιριάζει στην ερμητική, δογματική «αλήθεια» που κομίζει το ΚΚΕ. Ένα κόμμα που έχει πάντα δίκιο, και πριν τις εκλογές όταν δαιμονοποιούσε το ισχύον σύστημα της απλής αναλογικής αρνούμενο κάθε είδους επαφή και συνεργασία και τώρα όταν, με ισχύον σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, αναζητά και ομνύει στη δικαιοσύνη της απλής αναλογικής. Κωλοτούμπα ολκής εντός ολίγων ημερών. Μεγάλη μούφα, όπως θα έλεγε κι ο Δημήτρης Κουτσούμπας!

Πάνος Δημητρούδης