Το αμερικάνικο κατεστημένο φοβήθηκε περισσότερο τον Σάντερς, παρά τον Τράμπ και από μια άποψη αυτό φαίνεται να είναι λογικό. Ο Σάντερς, στα μάτια και τα αυτιά τους, είναι κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, για τα δεδομένα των ΗΠΑ, ακόμα ποιο αριστερά από αυτόν.

Με αυτόν τον τρόπο όμως, άφησαν χώρο στην ακροδεξιά, αμερικάνικης κοπής, που εκφράζει ο Τράμπ να μπει δυναμικά στο παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, αυτό που φαίνεται ότι έγινε, είναι ότι αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει τελικά ο Σάντερς, δηλαδή να εκφράσει τους “από κάτω” των ΗΠΑ και έτσι να ηγεμονεύσει στην χώρα, το έκανε ο Τράμπ.

Ο Τράμπ, εμφανίστηκε σαν “αντισυστημικός”, σε αντίθεση με την Κλίντον, που “είναι του συστήματος”. Ο Τράμπ όμως είναι μέρος του συστήματος, σαρξ εξ σαρκός του. Αν η Κλίντον εκφράζει “το μεγάλο κόμμα της αστικής τάξης” στις ΗΠΑ, ο Τράμπ είναι ή ίδια η αστική τάξη ή τουλάχιστον ένα μέρος της. Σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης, θέλει να πάρει ή ίδια τις υποθέσεις της στα χέρια της.

Τότε ακριβώς είναι που έρχεται η εποχή των τεράτων: Οταν οι “από κάτω” αδυνατούν να ηγεμονεύσουν με τον δικό τους λόγο που θα εκφράζει τα δικά τους συμφέροντα σε μια κοινωνία, σε συνδυασμό με την αδυναμία “των από πάνω” να κατακτήσουν την συναίνεσή τους. Ο Τράμπ και ο κάθε Τράμπ, είναι ο παραμορφωτικός καθρέφτης που όταν τον κοιτάς, ενώ δείχνει κάποιον άλλο, εσύ νομίζεις ότι βλέπεις τον εαυτό σου.

Με αυτή την έννοια, οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, τα μαθήματα που παίρνουμε από εκεί, είναι απόλυτα χρήσιμα και για εμάς εδώ.

Αν έχει έστω και μια δόση αλήθειας, ότι και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση του Σάντερς εκεί, τότε η επιτυχία της κυβέρνησης του, σαν το μοναδικό, μέχρι στιγμής, αντιπαράδειγμα απέναντι στα τέρατα, που γεννά ο “αναπτυγμένος κόσμος” είναι κάτι παραπάνω από αναγκαιότητα.

Και εδώ η πρωτοβουλία είναι στην κυβέρνηση….