Προετοιμάζονται έντονα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το επικείμενο συνέδριό τους. Κανείς δεν ξέρει ή δεν μπορεί να προβλέψει αν προκύψει κάτι καλό – για την κοινωνία, εννοείται. Ελπίζει μονάχα κανείς οι πολιτικοί αναλυτές του να δουν με καθαρό, σύγχρονο μάτι τη νέα διαστρωμάτωση της κοινωνίας, τις νέες ανάγκες που ξεμυτίζουν καθημερινά χωρίς να μας ρωτάνε, τις καινούργιες «τάξεις» που προκύπτουν από την έκρηξη της τεχνολογίας, τους νέους πλούσιους και τους νέους φτωχούς που αρχίζουν να περιχαρακώνονται έξω σχεδόν από τον αστικό ιστό, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο και παντού όπου έχει μικροσυμφέροντα η μικροελλαδίτσα.

Να εστιάσουν, δηλαδή, στο εξωφρενικό γεγονός ότι η κάθε μέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη αλλά και την επόμενη, ότι τα παλιά τους «αριστερά» εργαλεία δεν επαρκούν πλέον για να ερμηνεύσουν την πορεία της χώρας και της ανθρωπότητας. Να βρουν τον σφυγμό της κοινωνίας, εάν βέβαια έχει ακόμη σφυγμό και εάν μπορεί να αναπνεύσει.

Το ότι η κυβέρνηση απαρτίζεται από ακροδεξιούς δεν έχει και κανένα νόημα, αφού ευφυώς οι τελευταίοι έχουν ασπασθεί τους κανόνες του φιλελευθερισμού, της εξουσίας αν δεν απατώμεθα. Εκρυψαν τα τσεκούρια που κάποτε κράδαιναν, ζήτησαν μια αμήχανη συγγνώμη από το κράτος του Ισραήλ, έβαλαν νερό στο κρασί τους για τους πρόσφυγες, κάνουν ιδεολογικές κυβιστήσεις, αλλά με αρκετή μαστοριά ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο της εξουσίας [τους].

Οσο και αν τους αποκαλείς αντισημίτες, εθνικιστές, ακροδεξιούς, καρφάκι δεν τους καίγεται – και δεν φαίνεται να καίγεται καρφάκι και στην ίδια την κοινωνία, διότι αλλού είναι το πρόβλημα και όχι σε αυτούς τους όντως ανεκδιήγητους. Πειθαρχημένη ζωή και καθήκον, μακροπρόθεσμοι στόχοι και υγιής πατριωτισμός, πνευματική καλλιέργεια και αισθητική, ευημερία και προοπτική, τα γενικά δηλαδή χαρακτηριστικά της αστικής τάξης, της αστικής κοσμοθεωρίας έστω, ουδέποτε απασχόλησαν σοβαρά τις κυβερνήσεις και την κοινωνία, τους ιστορικούς και άλλους μελετητές, με λίγες πάντα εξαιρέσεις.

Εμφαση ίσως θα έπρεπε να δοθεί στον μιμητισμό και την ημιμάθεια, που ακόμη διαπρέπουν, γίνονται μάλιστα πρότυπο για οποιονδήποτε είναι έτοιμος να ξεπουλήσει τη συνείδησή του και την ψυχή του προκειμένου να βρεθεί στον νέο ανερχόμενο κόσμο [τάξη] της επικοινωνίας, του εξευτελιστικού δημόσιου χώρου, του τάχα μου σταρ σύστεμ ή όπως θέλουν ας το αποκαλούν. Υπάρχει δυνατότητα της εξάλειψης αυτής καθώς και του αρρωστημένου, παρασιτικού καταναλωτισμού, που έγινε κοινός παρονομαστής για τους Ελληνες τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες της δανεισμένης ευημερίας;

Η Αριστερά, σύμπασα η Αριστερά, οφείλει να κάνει μία τομή, ένα άλμα: από τις παρωχημένες, σκουριασμένες αναλύσεις της για υπεράσπιση κάθε μορφής λαϊκότητας, ίσως να κατανοούσε πρώτα τι σημαίνει λαϊκότητα πλέον και ας αφήσει λαϊκισμούς πίσω της – δεν βοηθάνε οι κραυγές και η εναντίωση σε οτιδήποτε γίνεται σε τούτη τη χώρα, έστω και από αντιλαϊκές, καλή ώρα, κυβερνήσεις. Ισως καλό θα έκανε μια επανανάγνωση της Ιστορίας του Αστικού Πολιτισμού του Π. Κονδύλη (εκδ. Θεμέλιο).