Απορούν οι λαϊκοί άνθρωποι τι μπορεί να είναι αυτή η «αστική αυτοπεποίθηση» και κατά πόσο προσδίδει κύρος σε αυτούς που την έχουν κατακτήσει. Δεν είναι δα εύκολο για τον κάθε αδαήμονα από εμάς να την αποκτήσουμε, διότι θέλει αγώνα μεγάλο, χρειάζεται να την κατακτήσεις. Να έχεις: μεγαλοθυμία, γνώσεις ειδικές και γενικές, διπλώματα ξένων γλωσσών, ευγένεια στον λόγο και στη συμπεριφορά, μεγαλοντομία, αλληλεγγύη [πώς γίνεται αυτό ουδείς γνωρίζει], κατανόηση, ανεξαρτησία, ελευθερία. Με άλλα λόγια, ό,τι δεν μπορεί να διαθέτει ο λαϊκός μέσος άνθρωπος, διότι δεν έχει τα εφόδια να τα αποκτήσει όλα τούτα – ενώ η αστική τάξη… Ελάτε, τώρα, μην προσποιείστε ότι δεν ζηλεύετε [μήπως φθονείτε κιόλας] τα προσόντα των αστών, τον πλούτο τους, τις ευκαιρίες τους να ανέλθουν γρήγορα ή να παγιώσουν ό,τι τους προσφέρει αυθωρεί και παραχρήμα η τάξη τους. Πώς να μην έχουν αυτοπεποίθηση τέτοιοι «τυχεροί» άνθρωποι; Αυτό μας έλειπε, να μην καταλαβαίνουμε την ανωτερότητά τους.

Βέβαια όλα τα παραπάνω μια εικασία είναι – αρμοδιότερος να δώσει εξηγήσεις είναι ασφαλώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αλλά και ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός. Αν άκουγε όμως κανείς τον κ. Μητσοτάκη να μιλάει στα σαλόνια της Ευρώπης τόσο περιφρονητικά για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας του, να τον αποκαλεί επικίνδυνο για τη δημοκρατία στην ίδια του αυτή χώρα, πού θα την έστελνε την περίφημη αστική αυτοπεποίθηση; Καλά καταλάβατε: στον αγύριστο – ίσως και ακόμη παραπέρα. Αποκάλεσε τον κ. Τσίπρα λαϊκιστή, αυτός, ο μέγας λαϊκιστής και οι μέγιστοι λαϊκιστές σύμβουλοι που τον περιβάλλουν, αυτός, ο ψεύτης, αυτός, ο υποκριτής. Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι λαϊκοί, ίσως όμως να μην καταλαβαίνουμε τη βαθύτητα της αστικής αυτοπεποίθησης, οι καψεροί.

Δεν λησμονούμε βεβαίως εμείς οι λαϊκοί την «πρόοδο» της αστικής τάξης στην Ελλάδα, που δεν είναι παρά μια καρικατούρα, ένα ιλαρογράφημα, μια υποψία «αστισμού», όπως τουλάχιστον έχει καταγραφεί από σπουδαίους Ελληνες και ξένους διανοητές· δεν ξεχνάμε επίσης το βιβλίο του σπουδαίου Νόρμπερτ Ελίας για τη διαδικασία του πολιτισμού στον δυτικό κυρίως κόσμο, όπου και αρκετές σελίδες για τον εξαστισμό, ειρηνικό ή βίαιο, δεν έχει σημασία, και τη σημασία του στην εξέλιξη των κοινωνιών. Αλλο όμως αυτό και άλλο να υπερηφανεύεσαι για την αστική σου τάχα καταγωγή και μόρφωση.

Κάτι διαφεύγει από τους πολιτικούς με αστική –ας μη γελάσουμε εντούτοις– αυτοπεποίθηση, κάπως φαίνεται να ζουν στη ματαιοδοξία της τάξης τους, δεν έχουν προφανώς αντιληφθεί την εξέλιξη της κοινωνίας και την πρόσβαση στη γνώση και τη συμπεριφορά όλων των Ελλήνων. Ισως και να το έχουν αντιληφθεί, αρνούνται όμως να αποδεχτούν ότι κάθε πλεμπαίος μπορεί να κατακτήσει την αστική αυτοπεποίθηση, επιμένουν στο αγλάισμα δήθεν της τάξης τους, της υπεροχής τους. Τι να κάνεις μπροστά σε τέτοια οίηση και εγωκεντρικότητα; Κουνάς, απλώς, το κεφάλι και στενοχωριέσαι σε τι κόσμο ζεις, ποιοι ελέγχουν τη ζωή σου, ποιοι καθορίζουν εν πολλοίς την τύχη σου – κάποιοι άκαπνοι και άκαρδοι, κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, δυστυχώς. Κρίμα για τον Τσακαλώτο και τις αδολεσχίες του.