Ήταν τέτοια εποχή, θυμάμαι, Μάρτιος του 1999, όταν είχα βρεθεί στα σύνορα της Αλβανίας με το Κόσοβο. Εποχή πολέμου. Εποχή που γυναίκες και παιδιά περνούσαν κατά χιλιάδες τα σύνορα για να γλιτώσουν από τις σφαίρες και τις βόμβες. Μαύρες ημέρες για την περιοχή και ακόμα πιο μαύρες οι νύχτες, όταν οπλισμένες συμμορίες δρούσαν ανεξέλεγκτες μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς απαγάγοντας γυναίκες και παιδιά για να διοχετεύσουν τα θύματά τους στη Δύση. Ήταν τα θύματα ενός πολέμου που δεν καταγράφηκαν ποτέ. Όπως και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, λίγα χρόνια πριν, όταν το εμπόριο της ανθρώπινης σάρκας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, με χιλιάδες εξαφανίσεις κυρίως γυναικών αλλά και παιδιών. Βλέπεις, αυτή η άθλια παράδοση κρατάει χρόνια. Με τους εμπόρους της σάρκας να εμφανίζονται πάντα πρώτοι όπου μυρίζονται πόλεμο και προσφυγιά.

Έτσι και τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τα εκατομμύρια των αμάχων που εγκαταλείπουν τη χώρα. Αντιμέτωπες με κυκλώματα σωματεμπορίας, επιχειρήσεις εξαφάνισης παιδιών, σεξουαλική εκμετάλλευση και εκβιασμούς βρίσκονται οι προσφύγισσες αλλά και τα παιδιά που συρρέουν στα ουκρανικά σύνορα προκειμένου να ξεφύγουν από την κλιμακούμενη βία, σύμφωνα με οργανώσεις και φορείς που δραστηριοποιούνται στο πεδίο, οι οποίες υπογραμμίζουν πως οι συγκρούσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα αποτελούν ευνοϊκή συνθήκη για την όξυνση συγκεκριμένων μορφών εγκληματικότητας.

Εκπρόσωποι διεθνών οργανώσεων που βρίσκονται ήδη στην Πολωνία επισημαίνουν πως αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα αυξημένος ο κίνδυνος εμπορίας ανθρώπων, καθώς οι πρόσφυγες, εξαντλημένοι και στερημένοι από κάθε βασική άνεση, είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στα κυκλώματα των διακινητών, που στοχεύουν κατά κύριο λόγο σε γυναίκες, εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι επιχειρήσεων που προθυμοποιούνται να προσφέρουν εργασία και στέγη σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Και όλα αυτά εις βάρος ενός λαού που και πριν τον πόλεμο πλήρωνε βαρύ τίμημα στην εμπορία γυναικών.