Ελένη Καραΐνδρου: «Μεγάλωσα χωρίς νερό μέσα στο σπίτι, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς τη μάνα μου»
Η Ελένη Καραΐνδρου, ένας χείμαρρος από νότες και μουσικές, είναι μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια για την ζωή και την τέχνη της. Ξέρει ότι χρωστά πολλά στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις ταινίες του, όπως ξέρει ότι η μουσική ήταν ο δρόμος της. Μένει στο Μετς και από το μπαλκόνι της βλέπει την θάλασσα. Ζει με τον σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα. Εχει έναν γιο και δύο εγγόνια από τον πρώτο γάμο. Κι ετοιμάζεται για συναυλίες.
«Μεγάλωσα σε ένα χωριό στην Φωκίδα. Το παιδί στο χωριό ήταν το παιδί της ζούγκλας, σαν σε έναν άλλο κόσμο. Τα χωριά τότε, ήταν πραγματικά χωριά. Εγώ δεν ήξερα τι είναι η θάλασσα. Ο πατέρας μου έλειπε πολύ, δίδασκε στο σχολείο. Ηταν ο πόλεμος.
Ζούσαμε σε επαφή με την φύση, ξυπόλητοι, χωρίς νερό μέσα στο σπίτι, χωρίς ηλεκτρικό. Οταν ήρθα στην Αθήνα άλλαξαν όλα. Ανακάλυψα αμέσως το πιάνο, την μουσική -μπήκαν αμέσως στην ζωή μου. Ηταν μια εποχή μεγάλης φτώχειας. Μας παραχώρησαν ένα υπόγειο στο σχολείο όπου δούλευε ο πατέρας μου. Δίπλα ήταν το σινεμά Φλερύ. Κόλλησα στο σινεμά και έβλεπα τα πάντα. Ολα τα είδα στην Αθήνα, από τρεχούμενο νερό ως κινηματογράφο.
Αρχισα να γρατζουνάω το πιάνο, με κάποια επιδεξιότητα, με κάποια επιμονή έτσι ώστε να γίνει κατανοητό από τον πατέρα μου ότι θέλω να μάθω. Μου βρήκε μια δασκάλα. Τότε ήταν που πέθανε η μάνα μου, από ιατρικό λάθος. Ημουν επτά χρόνων. Φυσικά και την θυμάμαι. Μου άφησε σημάδι μέσα μου αυτή η απώλεια. Αν και ήμουν περήφανο παιδί και δεν ήθελα να το δείχνω ή να κάνω θέμα. Το πέρασα στη σιωπή. Το πιάνο ήταν η απόλαυσή μου κι η παρηγοριά μου. Απέκτησα τόση πειθαρχία από μικρή, που δεν ήταν συνηθισμένο».
«Ναι, πιστεύω ότι ο καθένας μας γεννιέται με κάτι… Ωστόσο πρέπει να πω ότι πάντα τραγουδούσα πολύ όμορφα, είχα έναν παππού που έπαιζε μαντολινάκι, τον μπαμπά μου επίσης. Κάτι υπήρχε στην οικογένεια σε σχέση με την μουσική, και το πήρα εγώ. Ακόμα και στις ταινίες που έβλεπα επηρεαζόμουν από την μουσική και το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Οχι, δεν είχα φανταστεί ότι η μουσική και ο κινηματογράφος θα με καθορίσουν… Τίποτα. Αυτό που ήταν πολύ σημαντικό για μένα ήταν η απώλεια της μάνας μου. Ο πατέρας μου ήταν 36-37 χρόνων, πολύ νέος. Είχα κι έναν αδελφό επτά χρόνια μεγαλύτερο που έγινε μαμά μου…
Ο πατέρας μου πήγαινε σε συνοικέσια και με έπαιρνε μαζί. Με κάποιον διακριτκό τρόπο με ρωτούσε την γνώμη μου. Ημουν αρνητική μέχρι που βρέθηκα σε ένα καταπληκτικό διαμέρισμα στην οδό Πραξιτέλους και γνώρισα μια γυναίκα που έγινε η δεύτερη μαμά μου. Ηταν τριάντα χρόνων, βασανισμένη -είχε χάσει την περιουσία της, είχε αυτοκτονήσει ο αδελφός της και είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί τον άντρα της. Πουλούσε τα ωραία πράγματα που είχε σπίτι της για να ζήσει. Παντρευτήκανε και ζήσανε πολλά πολλά χρόνια μαζί και καλά. Οταν πέθανε ο πατέρας μου, στα ενενήντα του, εκείνη έζησε άλλα δέκα επτά χρόνια. Εγώ την πρόσεχα.
Απέναντί από το σπίτι μας έμενε μια καθηγήτρια του Ωδείου. Πήγα και με προετοίμασε για να μπω. Ηξερα ότι ήθελα να γίνω πιανίστρια. Δεν έχανα ρεσιτάλ για ρεσιτάλ. Είχα γνωρίσει όλους τους μεγάλους πιανίστες έρχονταν. Μετά συνέχισα με έναν υπέροχο δάσκαλο, τον Τουρνάισεν, που με μύησε πραγματικά στη μουσική. Παράλληλα αυτοσχεδίαζα.
Πήγα στο Πανεπιστήμιο, ως αυτονόητο και ως υποχρέωση απέναντι στον πατέρα μου, για ασφάλεια. Δεν μετάνοιωσα. Εμαθα πολλά και η φοιτητική ζωή δεν αντικαθίσταται με τίποτα».
«Παντρεύτηκα πολύ μικρή. Στο Πανεπιστήμιο ήμουν δακτυλοδεικτούμενη. Ο πατέρας μου, αυστηρών αρχών, μας είχε δει στον δρόμο χέρι-χέρι. Ηταν συμφοιτητής μου, αν και δύο-τρία χρόνια μεγαλύτερος. Σπουδάζαμε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό -εκείνος έγινε αρχαιολόγος, καθηγητής, αντιπρύτανης στο Ρέθυμνο. Παντρευτήκαμε λοιπόν γιατί ο πατέρας μου με την μητέρα του τα κάνανε πλακάκια. Ωραία ήταν όμως. Ζούσαμε μαζί, διαβάζαμε, σύντομα έκανα παιδί, αν και μικρή το ήθελα. Μας βοηθούσαν άλλωστε και οι γονείς. Ηταν μια ήρεμη στιγμή.
Οταν έγινε η χούντα χωρίσαμε, εκ των πραγμάτων. Εκείνος πήρε υποτροφία και πήγε στη Γερμανία, εγώ πήγα με τον γιο μου στο Παρίσι. Δεν ήμουν οργανωμένη, αλλά, ως αξιοπρεπής άνθρωπος ήμουν εναντίον της χούντας. Εκρυβα ανθρώπους όταν μου το ζητούσαν, είχα αντιγράψει την διακήρυξη του ΠΑΜΕ που μου είχε στείλει ο Θεοδωράκης. Ημουν φίλη με την Μαρία Φαραντούρη, λόγω μουσικής. Με είχε ακούσει να παίζω στον Παρνασσό…
Εκείνη την εποχή εγώ έγραφα κιόλας, κείμενα για την μουσική, το ρεμπέτικο και έτσι γνώρισα ένα καλοκαίρι τον Μίκη στην Κρήτη. Είχα φτιάξει και στο Πανεπιστήμιο μια λαϊκή ορχήστρα.
Πήγαινα βέβαια φουλ για σολίστ αλλά δεν καθόμουν και στ΄αβγά μου. Στα 17 άρχισα να γράφω πιο συνειδητά μουσική, η πρώτη σύνθεση ήταν εμπνευσμένη από ένα ποίημα του Ελύτη. Η επανάσταση που έγινε από τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι το ΄62-΄63 δεν με άφησε, ούτε εμένα, ασυγκίνητη».
«Ο αυτοσχεδιασμός είναι μια μορφή σύνθεσης. Ο,τι γράφω, το γράφω αυθόρμητα, αυτοσχεδιαστικά και μετά το δουλεύω. Δεν κάθομαι να διυλίζω τον κώνωπα. Αν έχω την έμπνευση είναι σαν να τραγουδάει κάτι μέσα μου, μελωδία και αρμονίες μαζί, και τα παίζω αυτόματα στο πιάνο ή το συνθεσάιζερ. Εμπνευση; Ερχεται μόνον αν υπάρξει χημεία ανάμεσα σε σένα και σ΄αυτόν που σου ζητάει κάτι. Πρέπει να υπάρξει συγκίνηση, συνενοχή, οπότε ανοίγει η ψυχή σου, έχεις διαθεσιμότητα. Περπατάς, ζεις, δουλεύεις έχοντας αυτή την ιδέα, που γεννάει τους ήχους.
Οι ιδέες του Θόδωρου Αγγελόπουλου με ενέπνεαν. Εγραφα τις μουσικές του πριν αρχίσει τα γυρίσματα, από τις περιγραφές του. Ο Θόδωρος ήταν τρομερός παραμυθάς. Δεν είχε μόνον εκπληκτικές ιδέες, που εμπνέουν τους νέους αλλά ιδέες που θα λειτουργούν και στο μέλλον. Οταν μου αφηγήθηκε με τόση ζωντάνια το “Ταξίδι στα Κύθηρα”, βρήκα όλα τα μουσικά θέματα. Αυτή ήταν η πρώτη μας δουλειά. Με εμπιστεύθηκε αμέσως. Τώρα μου λείπει πολύ.
Στην ζωή μου δεν βάζω στόχους φιλόδοξους. Αφήνω τα πράγματα να με πάνε. Είμαι μουσικός, ένας εργάτης της τέχνης που δουλεύει συνεχώς. Δεν εξειδικεύθηκα ούτε στον χώρο του σινεμά ούτε του θεάτρου.
Οταν έκανα τον πρώτο μου δίσκο στο Παρίσι για την Μαρία Φαραντούρη, στην παρέα ήταν ο Κακογιάννης, ο Κούνδουρος, ο Μαυρίκιος, άκουγαν τις μουσικές μου και μου έλεγαν ότι είναι για τον κινηματογράφο. Είχα κάτι που δεν το ήξερα. Στο Παρίσι έκανα και δύο τραγούδια με την Μούσχουρη, με μεγάλη επιτυχία».
«Οταν έπεσε η δικτατορία γύρισα στην Αθήνα. Με φώναξε ο Ντουφεξής να κάνω μουσική για το “Ημέρωμα της Στρίγγλας” στο θέατρο. Οταν πετύχεις, λες μπορώ να συνεχίσω. Ηρθαν μετά οι κινηματογραφιστές, έκανα την μουσική για την “Γαλήνη” στην τηλεόραση -μου το ζήτησε η Ελβίρα Ράλλη. Μετά, το ΄82, ήρθε ο Χριστόφορος Χριστοφής κι έγραψα για την ταινία του, την “Ρόζα”.
Ημουν πολύ ανασφαλής όταν έδινα τη μουσική μου. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αισθανθώ ασφαλής. Αλλα κάθε φορά, όταν έχω να γράψω, νοιώθω την ίδια ανασφάλεια, όπως στην αρχή. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Απλώς τώρα πια λέω, ότι κάτι θα γίνει. Με βοήθησε η εμπειρία μου με τον Αγγελόπουλο, αν και ήταν ο ίδιος πολύ ανασφαλής. Αυστηρός; Οχι, σε μένα δεν ήταν. Ούτε απαιτητικός. Εγώ ήμουν πιο απαιτητική από τον εαυτό μου. Ηθελε όμως να επιμένεις σ΄αυτό που κάνεις. Στον “Μελισσοκόμο” έπαθε σοκ με την ιδέα του σαξόφωνου. Αλλά εγώ επέμεινα.
Απέκτησα μια δύναμη και μια ασφάλεια από την δουλειά και από αυτό που έκανα. Με τον Αγγελόπουλο, που ήταν ένας πρεσβευτής της χώρας μας, έγινα πολύ γνωστή.
Δεν θέλησα ποτέ να κάνω επάγγελμα την μουσική μου. Εχω βγάλει τόσα χρήματα όσα για να ζω όμορφα και άνετα. Κάνω συναυλίες με μεγάλες ορχήστρες του εξωτερικού, που με προσκαλούν. Από το ξεκίνημά μου όλοι ήταν πολύ γενναιόδωροι μαζί μου. Την καριέρα μου την έχω κάνει στην Ελλάδα. Με Ελληνες δουλεύω. Μ΄αρέσει η δημιουργική μοναξιά. Αλλά λατρεύω την ώρα που είμαι στο στούντιο με τους μουσικούς μου και γράφουμε. Είναι η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή».
«Στην ζωή μου είχα υπέροχες συγκυρίες. Κι εμένα οι συγκυρίες μου έδωσαν ανθρώπους, μου άνοιξαν τα μάτια μου. Είχα και μια διαθεσιμότητα σαν άνθρωπος.
Αισθάνομαι ότι έχω πιο πολύ παραμελήσει το δώρο που έχω μέσα μου, αυτό το ταλέντο της μουσικής, παρά την ζωή μου. Αλλά για μένα πρώτα απ΄όλα είναι η οικογένειά μου, ο γιος μου, τα εγγόνια μου. Δεν ήθελα να αφήσω τίποτα ανεκπλήρωτο, κάτι τέτοιο θα με τσάκιζε. Μόνη μου βρήκα τον δρόμο μου. Γι΄αυτό και δεν πρέπει να επηρεάζουμε τα παιδιά. Μόνο να τους ανοίγουμε τα παράθυρα και να διαλέγουν μόνα τους.
Ναι, ανήκω στην ευρύτερη αριστερά, αλλά ποτέ οργανωμένα. Ηθελα κάθε πρωί που ξυπνάω να είμαι ελεύθερη. Εχω μεγάλη πίστη στον άνθρωπο. Είναι πολύ ωραίο στην ζωή σου να είσαι εξερευνητής. Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου.
Ξέρω ότι καλά μυαλά φεύγουν στο εξωτερικό αλλά και άλλα που μένουν εδώ. Κι εγώ πιστεύω στους Ελληνες που μένουν στην πατρίδα τους. Γενικά δεν είμαι τρομακτικά αισιόδοξη, αλλά ό,τι και να γίνει εγώ θα είμαι εδώ και θα στηρίζω αυτόν τον τόπο.
Ολα τα κανονίζω μόνη μου. Δεν έχω ατζέντη γιατί δεν θέλω να με τρέχουν από εδώ και από εκεί. Δέχομαι πολλές προτάσεις από μεγάλες ορχήστρες του εξωτερικού και αναλόγως πηγαίνω. Λέω πολλά όχι. Πέρυσι έκανα δύο συναυλίες, μία στην Ιταλία και μια στην Γερμανία, σε μεγάλες εκκλησίες. Μακάρι να μας έδιναν οι παπάδες τις δικές μας εκκλησίες.
Ο Άιχερ -σ.σ. Μanfred Eicher, μουσικός και παραγωγός διεθνούς φήμης, ιδρυτής της ΕCM Records, πιστεύει ότι είμαι πολύ καλός μουσικός, όχι περιγραφικός. Ο Θόδωρος έλεγε ότι μπαίνω μέσα στην κατάσταση και αυτό που βγάζω είναι ψυχή. Κι αυτό μετά μπορεί να ζει και μόνο του. Η μουσική είναι η γλώσσα μου. Με κάνει και ανθίζω σαν άνθρωπος».
