Ιστορίες με γάτες. Που ακούνε και βλέπουν πολλά, αλλά τιμούν τους κανόνες της σιωπής
Είδα την γάτα της κυρίας Προέδρου της Δημοκρατίας και την καμάρωσα. Κοινωνική και πρόθυμη. Την πήρε ο πρωθυπουργός αγκαλιά και του έκατσε. Όχι σαν την Ιμαλαΐων που δεν δεχόταν να συναναστραφεί άνθρωπο.
Ίσως γιατί δεν ήταν Ιμαλαΐων, αλλά μια συνήθης γάτα, που την πέταξαν νεογέννητη, στον κάδο του δήμου. (Οπότε αδίκως έσπευσε τότε η κυρία Πιπιλή να βγει στα κανάλια αγκαλιά με τη γάτα της, για να δείξει στον λαό πως είναι αυτή η ράτσα). Πιθανόν η όχι καλή όραση του κυρίου εκδότη να την είδε εξωτική. Ή να φταίει η φαντασία του συντάκτη, που την έπλασε όπως ήθελε αυτή.
Πρώτον σεβάστηκε την απαίτηση του εκδότη για μία απολύτως privé συνάντηση, ασχέτως αν στη συνέχεια την έκανε βούκινο, κόντρα στους άγραφους κανόνες αποδοχής ενός ξένου στο σπίτι κάποιου.
Δεύτερον κατά τη διάρκεια της συνάντησης είχε ένα cat nap, διότι η εξαιρετικά ψιθυριστή φωνή του εκδότη την νανούρισε.
Όπως και να ΄χει, η αγωγή της -κι όχι η ράτσα της-, δεν της επέτρεψε να ανεβεί στα κεραμίδια να νιαουρίσει δυνατά όσα άκουσε από τη συζήτηση. Πιθανόν σεβάστηκε το φόβο του εκδότη, διότι το feeling που είχε ήταν αυτό: ο άνθρωπος κουβαλούσε έναν φόβο στις τσέπες του κοστουμιού του. Οπότε για τον εκδότη ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αν και άξιζε να δείξει τα νύχια της…