Εύστοχες οι παρατηρήσεις του κ.Αντώναρου, για τον μοιραίο αυτόν άνθρωπο, που τύχη κακή, τον ” λουστήκαμε” για πρωθυπουργό της χώρας μας. Η έκδηλη αμηχανία του, καθώς και η έλλειψη στοιχειώδους αυτοπεποίθησης, ξεκινούν από τις κινήσεις των χεριών του. Όταν βρίσκεται στο βήμα, οι κινήσεις του αυτές, είναι τόσο έντονες και σπασμωδικές, που αυτόχρημα αποκτούν κωμική διάσταση και επισκιάζουν, τον, ούτως ή αλλιώς, ανερμάτιστο λόγο του, ιδιαίτερα όταν είναι αναγκασμένος να απαντήσει ακόμα και στις στημένες ερωτήσεις των “αντικειμενικών”, κατά τα άλλα , δημοσιογράφων. Τότε το ανθρωπάκι είναι να το λυπάσαι.
Παρά ταύτα η αλαζονεία της οικονομικής του δύναμης, που βέβαια αντλεί και από τους προστάτες του, αμέσως μετά την αποχώρηση και την επιστροφή του, στο καταφύγιο της προστασίας, που τον παρέχουν αυτοί και οι αυλοκόλακες του, τον μεταμορφώνουν σ’ ένα μοχθηρό και αλαζονικό ον, που δείχνει τον υπέρμετρο εγωισμό και την αυταρχικότητα του. Είναι οι στιγμές που ξεδιπλώνει τον πραγματικό χαρακτήρα του.
Τότε τα χέρια του τρυπώνουν στην ασφάλεια των τσεπών του και δεν κουνιούνται. Είναι η στιγμή της υπέρτατης ανακούφισης και της φτιαχτής ηρεμίας του. Είναι η στιγμή που νιώθει κυρίαρχος και η αυταρέσκεια του παίρνει την μορφή του ηγεμόνος. Είναι η ώρα, που οι γκριμάτσες του προσώπου του, γίνονται τόσο γελοίες, που χωρίς να το θέλεις, νιώθεις σαν θεατής μιας ωραίας μπουρλέσκ ταινίας του προλαβόντος αιώνος, και ξεσπάς σε ιλαροχαρή γέλια ατέλειωτης ευτυχίας και ικανοποίησης.
Αλήθεια που να το βρεις τέτοιο θέαμα!
Κι ας ξέρεις πόσο ακριβά το πληρώνεις !!!
